Noworoczne postanowienia

Koniec roku, jak co roku, zmusza do refleksji... "Znowu są święta? to już koniec roku? to niemożliwe! to ile ja już mam lat? co się stało w ciągu ostatnich 12 miesięcy? czy coś w ogóle się stało? a może to było 2 lata temu?"

I tak co roku....

Jedyne, czego nie lubię w wieczorze wigilijnym, to życzenia opłatkowe. Nie lubię ich, bo właściwie nie wiem, czego życzyć. "Zdrowia, szczęścia, pomyślności.." - przecież to samo napisałam na 13 kartkach świątecznych, które wysłałam do tych, którzy z nami być nie mogą... Życzenia opłatkowe muszą być oryginalne, nie uniwersalne. Nie możesz użyć funkcji "copy-paste", ona nie zadziała w przypadku Twoich najbliższych. Zawsze staram się życzenia dostosowywać do osoby, do której je kieruje. Nie zawsze mi to wychodzi, tak myślę, ale jakoś zawsze osoby do mnie życzenia kierujące robią to w sposób adekwatny.
W tym roku na przykład jednym z życzeń, jakie usłyszałam, było: "żeby spełniło się jedno z Twoich postanowień". Ja oczywiście w tym momencie szybką metodą dedukcji pomyślałam o moim "najświeższym" postanowieniu, które ostatnio wpadło do worka "Syzyfowych Prac X". O dziwo, co się nieczęsto zdarza, owo postanowienie nie zostało zapomniane na dnie tego worka, ale wciąż żyje i rozkwita we mnie. Postanowiłam, że to postanowienie stanie się Numerem Jeden moich Noworocznych Postanowień X. Aktualnie pracuję nad zdolnością wewnętrznego samonakręcania się w realizacji tego postanowienia. Analizuję "za" i "przeciw". Układam niecny plan realizacji. Realizuję go już krok po kroczku. Kroczki są niewielkie, ale czuję, że posuwam się do przodu. Co więcej, im dalej się posuwam, tym bardziej wierzę w jego realizację. A nie chodzi tu o zrzucenie 5 kilo czy zrobienie generalnych porządków na wiosnę. Właściwie to jeśli już To Moje Postanowienie stanie się rzeczywistością, to będzie to siedmiomilowy krok w zimowych kozakach!

Wierzę, że za rok będę miała co opowiadać :)

Co się zdarzyło w ostatnim roku?

Kiedy mija kolejny rok Twojego życia, jedyne, czego możesz być pewien to to, że jesteś o rok starszy.

Starsze o rok jest też wszystko, co Cię otacza.... Jedynie po ubraniach zauważasz, jak Twoje dzieciaki już urosły i zastanawiasz się, czy te spodnie skurczyły się w praniu. Już kolejny rok mieszkasz w tym mieszkaniu, kolejny rok zamiatasz liście w tym ogródku. Nawet kurz pod szafą doczekał się kolejnej rocznej warstwy szarego puchu. Nawet drzewo za oknem jest o rok starsze, i urosło, choć tego nie zauważyłeś. Dostrzegasz pierwszą zmarszczkę, pierwszy siwy włos. Z czasem przestajesz poznawać człowieka, który czai się po drugiej stronie lustra i ściągasz je ze ściany w łazience sądząc, że stoi tam zupełnie obca osoba trzymając ramkę przed nosem.
Jeśli to Cię pocieszy, to nie Twoja wina. Jest ktoś inny odpowiedzialny za te kurze łapki i przykrótkie ubrania. No i ten kurz pod szafą. Winowajca nazywa się Upływ. Na drugie ma Czasu. A najlepszy epitet, który go określa to "Nieubłagany". Nieubłagany Upływ Czasu. Pocieszając dalej dodam, że każdego on spotyka, albo każdy spotyka jego. Wszystko jedno. Niezależnie od wieku, płci, wyznania itd. Przynajmniej tu jest brak dyskryminacji.

Zastanawiasz się, co takiego zdarzyło się w ostatnim roku: co osiągnąłeś? a czy to, co osiągnąłeś, było tym, co pragnąłeś osiągnąć? czy było warto poświęcać temu kolejny rok? czy poświęciłeś temu całe serce, czy tylko przedsionek, a może rozum? poszedłeś za tłumem, bo nie chciałeś być gorszy? bo tak Ci nakazywał rozsądek? ale czy pójście inną drogą oznaczałoby, że jesteś gorszy? Wręcz przeciwnie! świadczyłoby o odwadze, determinacji, wierze w siebie oraz przekonaniu, że wiesz, czego chcesz. Jeśli żyjesz bez celu, i nawet bez złudzenia, że masz jakiś cel i się do niego zbliżasz, w minimalnym nawet stopniu, to każdy kolejny rok będzie rokiem nudnym, bezsensownym, straconym. Za każdym razem będziesz sobie stawiał wszystkie te ważne życiowe pytania, szukając odpowiedzi i przekonując siebie samego: 'tym razem będzie inaczej!' A nie jest. 'To był kolejny rok, w którym poszedłem kilka razy do kina, dwa, czy trzy razy do teatru, zmieniłem pracę z deszczu na rynnę, pojechałem na dwutygodniowy urlop (a nie wszystkim takie szczęście jest dane!), przeczytałem bestseller w autobusie, popierdziałem w stołek i podłubałem w nosie drapiąc się po pośladku. Były kolejne święta Bożego Narodzenia, witałem Kolejny Lepszy Rok, była wiosna, lato, znowu zrobiło się zimno, szaroburo i ponuro, i zaraz znowu będę witać Kolejny Jeszczelepszy Rok. Tym razem będzie inaczej'. A będzie?

Ile możesz się tak zastanawiać? Ani się obejrzysz, a dzieciaki - tak, jak Ty niedawno - skończą studia i wyruszą na podbój świata, a Ty wciąż będziesz w punkcie wyjścia, zastanawiając się. Mogę się założyć, że marzysz o tym, żeby coś z tym zrobić. Brak Ci jedynie odwagi i/lub wiary w siebie. Brak bodźca, kick-offu. Wiary w cel, który jest w zasięgu ręki. Skoro paraolimpijczycy zdobywają złote medale, dlaczego Ty masz nie zdobyć marzeń? Włącz GPSa, wgraj aktualną mapę, a bez problemu Cię do nich doprowadzi.

My, nie-my

Dlaczego faceci udają twardzieli?

Grają, żeby się podobać, zaimponować. No ok, nie wszyscy. Niektórzy tak się po prostu zachowują, taki mają styl bycia, nie wiedząc nawet, że dla postronnych twardzielami są! A jak ich poznajesz, to albo boją się widoku krwi, albo lubią pogadać o swoich sprawach sercowych, albo marudzą gorzej niż baby. A bab nie lubimy: baba obgaduje pokątnie, namawia do złego, to hipokrytka pięknym śmiechem udająca aniołka będąc jednocześnie diabłem wcielonym, plotkara, wredna zazdrosnica wzrokiem zdejmująca z Ciebie (nawet przy ludziach!) nową bluzkę. A poza tym okropny kierowca! który nigdy innej kobiety nie wpuści przed siebie (baby w ogóle nie powinny jeździć!).

Nie lubimy! udających twardzieli gogusiów i potajemnie inne kobiety obgadujacych bab!

Dlaczego ludzie udają? Są hipokrytami z wyboru i na zawołanie? Zmieniają się w zależności od otoczenia? To sposób na życie czy taki kaprys? Dlaczego przy różnych ludziach zachowujemy się inaczej i tak naprawdę nigdy nie jesteśmy do końca sobą? Boimy się, że nasze "ja" nie zostanie polubione? Śmiejemy się z nieśmiesznych kawałów, pijemy niedobre wino do towarzystwa, jemy sushi, bo jest modne,
pijemy modną kawę i kupujemy modne ciuchy. Czy nie potrafimy już po prostu być sobą?

Koniunktura emocjonalna

Podobno jestem skuteczna. Tak moją asertywność i perfidnie cierpki charakter określił kolega z pracy.

W pracy muszę być oschła i konkretna, nie mogę okazać słabości, nie na moim stanowisku. Podobno boją się moich maili i pretensjonalnego tonu. Sąsiadka z naprzeciwka mówi: "- Znów to robisz!" "- Ale co?"
Mój dobry kolega, nazwijmy go Karol, usilnie twierdzi, że jestem nieugięta, konsekwentna, mam twardy charakter, nic nie jest w stanie mnie złamać i zawsze dopnę swego. Moze jednak jestem dobrą aktorką? Bo to, w jaki sposób postrzegają mnie inni, m.in. Karol, a jak w istocie wątłą i słabą psychicznie osóbką jestem rozjeżdża się o 180 stopni.
Piszę sobie tu o zmianach, wyborach, pozytywnym nastawieniu, celach i Wszystkim Możliwym. Przekonując, że to najwłaściwszy kierunek. Tymczasem Pani Wątpliwość i Pan Dołek Emocjonalny wpadli z wizytą. Pogadać, czy co? Dawno ich nie było... Moze przynajmniej fizyczny biorytm pracuje na najwyższych obrotach... Jakoś przestało mi się chcieć wierzyć, że coś mogę zmienić w tym moim małym wszechświecie. Jakoś brak mi nagle motywacji, wsparcia, otuchy. Brak pokoju relaksu, w którym ktoś by pomasowal mi stopy i zapewnił, że jestem silna i uparta i dam radę. Wiem, że jak się teraz poddam, to będę tak już robić do końca życia. Będę pluć w klawiaturę twierdząc, że tak już musi być, a w przypływie emocji próbować coś zmienić, żeby potem znowu dojść do punktu wyjścia, marazmu i bezradności. Muszę poszukać Pana Entuzjazmu i Pani Motywacji, na pewno schowali się gdzieś pod łóżkiem. Albo wyszli na spacer natchnąć innego desperata.

Pozostawiam ślad

Chciałabym w życiu robić coś ważnego. Coś przesiakniętego ważnością i przyprawionego sensem. Coś, co by inspirowało innych i jednocześnie mi samej dawało satysfakcję. Coś twórczego, niebanalnego. Zauważalnego.

Może fajnie by było być kim sławnym, gwiazdą z czerwonego dywanu, której sypią róże pod stopy? Na aktorkę się nie nadaję, nie umiem "udawać" w tak profesjonalny sposób. Śpiewam też średnio, iksfaktora bym nie wygrała. Ale nie o dywan tu chodzi. Chciałabym, żeby to moje Ważne Zajęcie, którego już sie podejmę, miało jakąś wartość, i żeby wnosiło choć najmniejszą wartość dodaną do życia nawet małej grupki ludzi, wybrańców, którym by się podobało to, co robię. Którzy czerpaliby z tego Co robię, mówię, piszę. Whatever. Chciałabym mówić o możliwościach, które w nich drzemią, sile, dzięki której mogliby być w życiu kimś ważnym. Ważnym ze swojego punktu widzenia. Bo dla każdego ważność znaczy co innego. Dla jednych to bycie rodzicem, dla innych menedżerem w poważanej firmie, dla innych tworzenie, itepe. Chciałabym tworzyć. Budować coś, co jest, powiedzmy, namacalne. Coś, co by kogoś obchodziło, miało jakieś znaczenie. Coś, co by tu zostało, jak mnie już nie będzie. Chciałabym się do czegoś przydać na tym świecie. Komuś. Może jednej osobie, a może nawet dwóm.

Na rozmowach kwalifikacyjnych zawsze mnie pytają: 'jak pani sobie wyobraża siebie za 10 lat? jak widzi pani swój rozwój w tej firmie?' No i mówię to, co chcą usłyszeć: że chcę się zajmować tym i tym (tu cytat z ogłoszenia), oraz że chcę się stale rozwijać w tym i tym kierunku (tu cytaty z listu motywacyjnego). W głębi duszy wiedząc, że wcale tego nie chcę. Kupują to.

Czytam kolejne artykuły i reportaże o fajnych życiach, ważnych z mojego punktu widzenia, wywiady z fajnymi ludźmi, którzy mówią o tym, czego to nie widzieli i czego to nie robili. A czy ja mam o czym opowiedzieć? czym mogę się pochwalić? czy mam fajne życie? Moje cv jest takie nudne i bezwartościowe. Mało gdzie byłam, mało co widziałam. "- Wiesz, czego kobiety chcą w życiu?" (usłyszałam niedawno od znajomego) "- ???" "- Kobiety chcą mieć ciekawe życie: jeździć wieczorami na rowerze, spotykać fajnych ludzi, podróżować. Potrzebują tylko jakiegoś bodźca."

"I have a limited time in this life. If I want to spend it wisely, I need to focus.There’s no changing or questioning this. We all have a limited time to live a remarkable life. Some people live for seconds, days, years, decades — but nobody is here forever. All of that seems very morbid — and it is — but there is a powerful motivator behind this concept, as well." (źródło: http://www.thechangeblog.com/get-your-life-back/)

Ja jestem jedną z tych, co chcieliby żyć z dnia na dzień, z godziny na godzinę, z minuty na minutę. Totalny spontan. Każda chwila, która w moim życiu była efektem spontanu, trafiła do podzbioru otwartego złożonego z najlepszych chwil w moim życiu. Mogłabym w piątek wieczorem wsiąść w samochód i skierować się w stronę Trójmiasta, stamtąd prosto na prom, kierunek: Karlskrona. Mogłabym nawet teraz kupić bilety na Filipiny z terminem "wszystko jedno" nie wiedząc, czy urlop będzie, czy go nie będzie. Będzie. Zrobię tak, że będzie. Mogłabym... pomysłów jest wiele. Umysł wciąż jeszcze szalonej nastolatki. Status Ważnej Mamy jednak zobowiązuje. Wracam więc póki co z kosmosu na Ziemię i odrabiam lekcje - dozuję przyjemności.

Moja głowa to jeden wielki bałagan, gdzie jedna szara komórka goni drugą. Silniejsze wygrywają. Niektóre pomysły są poupychane po kątach. Na później. Walka o Ważność trwa już lat prawie trzydzieści. Muszę się skupić, jeżeli w tak krótkim czasie, jakim jest życie, chcę zrobić coś ważnego, niebanalnego, dla mnie znaczącego. Nie uważam, że moje ambicje są chore, czy nierealne. Są naturalne, tylko nie każdy ma odwagę się do nich przyznać. Niektóre z tych pomysłów mogę wykorzystać. Już teraz. Bo są takie, których dozować nie trzeba. Chyba zacznę od Listy Pięciu, jak radzi Marcella. Zobaczę, jak to się sprawdzi w moim przypadku. Jeżeli nie, będę szukać kolejnych inspiracji, ale dojdę do mojej Ważności, która nada sens mojemu życiu. Poszukam i znajdę. Tak radził sam Najwyższy.


Kim będę za 10 lat? Na pewno Ważną Mamą prawie pełnoletnich urwisów. Na pewno do tego czasu zrobię jeszcze coś Ważnego, co was zainspiruje. Pozostawi po mnie ślad.

http://pl.123rf.com/photo_6035300_ekonomicznie-zwiekszyc-piasku-czarno-biale.html; www.thechangeblog.com

--------------------------------------------------------------------------------------------------Do poczytania:http://www.thechangeblog.com/get-your-life-back/

Abre los ojos

Swoją drogą to interesujące, ile ludzie są w stanie poświęcić dla pieniędzy. Nie mogę powiedzieć, że są gotowi poświęcić.

Siedzą przy uchu dwa takie małe, czerwony i biały, i krzyczą, z których ten pierwszy głośniej: "money money money!". Jak manej to manej! Najpierw idą w odstawkę marzenia o byciu wielką gwiazdą i wieczory na wkuwanie po raz piąty zlodowacenia w okresie plejstocenu. '- Trzeba się przecież uczyć, żeby do czegoś dojść!' '-  Ale ja mam świetny głos, nie słyszysz?' '- To nieważne.'

Potem przychodzi pora na specjalizację. '- No i co wybierasz?' '- No, oczywiście to, co mi przyniesie manej! Bo przecież chcę być kimś!' To znaczy Oni chcą, a to znaczy, że ja też chcę. Oni mówią, że mam chcieć. Liczysz więc kolejne całki potrójne i czytasz o Arystotelesie. '- Bo przecież trzeba się uczyć, żeby do czegoś dojść!' '- Ale przecież ja tu się specjalizuję, po co to wszystko?' '- Nieważne.'

Potem, jak jesteś już super wyspecjalizowany po super studiach, wszystko powinno już pójść jak z płatka. Jeszcze tylko kilka wieczorów. Weekendów. Nie widujesz przyjaciół, bliskich. Nerwy. Zdrowie. Bo przecież już tyle poświęciłeś i nadal poświęcasz, że w końcu musisz do czegoś dojść! Tak przecież mówią! Poświęcasz dzieci i czas wolny. '- Ale przecież ja tu właśnie do czegoś dochodzę (bez skojarzeń ;) ), to Ci moi bliscy na pewno to rozumieją!'

'- Ale co w Twoim mniemaniu znaczy "do czegoś dojść?" Jeździć iks-piątką czy es-klasą? Mieć dwustumetrowy apartament czy hawirę w modnej dzielnicy?' '- Kwestia gustu, a o gustach się przecież nie dyskutuje.'
No więc sobie do TEGO WSZYSTKIEGO dochodzisz (cokolwiek TO jest), i latasz tą wypasioną furą slalomem w trzypasowym korku spiesząc się do świątyni spełnienia na dziewiątą ('a co, latać mi nie wolno? a co z tymi "kopertami"? jak to, ja nie jestem uprzywilejowany? przecież tyle poświęciłem dla tu-i-teraz!'). Jak te wszystkie debeściaki wracasz po 12 godzinach (jak dobrze pójdzie) i śpisz, bo rano znowu wylot na dziewiątą. Ta wspaniała willa, dla której tyle poświeciłeś i przestać nie potrafisz, jest jedną wielką spalnią, z której teleportujesz się każdego ranku do fabryki. I vice versa. Ot, cel spełniony!

Ani się obejrzysz, jak uświadomisz sobie, że Twoje dzieci są już w trakcie poświęcania wszystkiego, żeby do CZEGOŚ dojsć. Nie wiedząc właściwie do czego i dla-czego. '- Bo Oni tak chcą?' '- Nieważne.'

I wszystko jest cacy!

Zjawił się rano, jak gdyby nigdy nic. No dobra - głoszono wszem i wobec, że nadchodzi. Nikt się jednak nie spodziewał, że spadnie z takim przytupem. 

Ale spadł. I dobrze, że spadł. Przynajmniej ta jesienna deprecha minie. Nie tylko mi, Ogółowi. Chodzi ten Ogół taki naburmuszony i niezadowolony z życia, jakby zaraz wszystko się miało zawalić. A to tylko liście spadły. I trawa wyblakła. Para z ust wszystkim leci. I niebo jest ciemniejsze niż zwykle. Jak puch ten biały pada i pokrywa wszystko, co pokryć jest w stanie, to przynajmniej Ogół zapomina o winowajcach swego "ogółowego" braku chęci do życia.

Ogół wraca więc do życia: nakłada maski jokera pokazując, że wszystko jest cacy. Sic! Jeden mistrz jest lepszy od drugiego. Wyćwiczone od dziecka. Pogoda? Dół przenosi się na mało odporny Szczegół, zbiera żniwa. Szczegół udawać nie potrafi. Marnieje. Prawdziwa rzeź.

Ogół nie umie się cieszyć z życia. Aura? Nastawienie? Natura? Najchętniej przespałby całą tą zimojesień nie wystawiając nosa spod kołdry. Szczegół się broni. Potrafi znaleźć szczęście w porannej kawie, liściach szeleszczących pod nogami, skrzypiącym od obcasów śniegu. Jak by zmieszać te wszystkie małe szczęścia i sprzedawać w cukierni kawałeczkami.... Szukam chodzące Szczegóły, starając się odróżnić maski od "szczegółowego" szczęścia. Ogół im zazdrości. Mi też zazdrości, bo ich szukam.

Za oknem jest biało - wszechobecny brak liści i trawy pod białym pyłem. I wszystko jest cacy! :)

O wyborach małych i dużych

If you believe it is a world of choice, you regard your life as a product of your own decisions. 
If you believe in destiny, you suspect there are greater forces defining your life’s story. 
Even if we are each part of some great master plan, our unique journey has more personal meaning when we choose it for ourselves. You make many choices every day. Whenever possible, choose the life you want.  (http://www.reellifewisdom.com/taxonomy/term/choice_vs_destiny)

Początkowo miało być "O wyborach dobrych i złych". Po dłuższym zastanowieniu śmiem stwierdzić wszem i wobec: złe wybory nie istnieją! dobre wybory nie istnieją! są tylko takie, które w danej sytuacji i w danym momencie w naszym małym wszechświecie wydają nam się najwłaściwsze z najbardziej właściwych. I często nikt i nic nie jest w stanie nam takiego naszego wyboru wyperswadować.

Przynajmniej takie jest moje zdanie.

Kiedy miałam lat 16 podjęłam pewną decyzję, która - jak się później okazało (choć okazać się nie musiało, wiadomo było, że tak się stanie) - zaważyła na całym moim życiu. Rzuciłam coś, co do tej pory, przez prawie 10 lat było moją pasją, dla czego poświęcałam niejeden wieczór, a nawet i weekend. Rzuciłam. Ostatecznie i definitywnie. Jak to JA potrafię. Praktycznie z dnia na dzień. Bo CHCĘ - mówiłam.  A jak już CHCĘ, to nie ma uproś. CHCĘ iść na fajne studia do stolycy. Mówili: "będziesz tego żałować!.. bo przecież kochasz grać! muzyka to Twoje życie..!". Słyszałam, ale nie słuchałam. Przecież właśnie dokonuję najwłaściwszego wyboru z właściwych! - manifestowałam. Bo w tamtym momencie taki był. Dla mnie przynajmniej. Mój wybór, to go dokonałam. Mówili też coś o wielkim talencie, który się zmarnuje. Nie słuchałam. Bo CHCĘ. I kropka.

Wtedy nagle zrobiło się pusto. Nie było już podróży stopem 40 km od domu. Nie było już łupanki do dwudziestej drugiej, a czasem i dłużej, na mucie. Nagle i nauka nie szła tak dobrze, jak kiedyś. Coś we mnie pękło. Chyba straciłam wtedy sens życia, ale sama nie umiałam tego nazwać. Nawet buntować się próbowałam. Ostatecznie i definitywnie pożegnałam się z moim być-może-przeznaczeniem. Jak to JA potrafię.

No więc poszłam. Do stolycy, do tej super-szkoły, która od tamtej pory była celem numer jeden. Szkołę skończyłam, języki znam, w ofertach pracy mogę praktycznie wybierać (nie to, że nieskromna jestem, ale nazwa szkoły w moim cv... jak by to określić... zachęca). Jednak od początku czuję, że w tej mojej "wielkiej karierze" jest coś nie tak. Że to z pewnością nie jest to, co chcę robić całe życie. Myślę sobie: "dżizas! co ja tutaj robię? to nie dla mnie! mam tak spędzić resztę swojego życia?"

Czy żałuję? Czasem tak. Ale wtedy sobie powtarzam: "Nie ma tego złego...". Bo nie ma. Te niby-złe wybory też są w życiu potrzebne. Uczą nas, kształtują, wzbogacają. Może właśnie dzięki nim wiemy, czego nie chcemy robić? albo co chcemy robić? Korporacja zmienia ludzi. Czy na złe? Zmienia i tyle. Musisz sobie radzić. Dzień po dniu. Uczysz się tego wszędobylskiego menedżerowania i asertywności. Wszyscy zarządzają wszystkimi. Uczysz się dbania o swoje interesy, bo nikogo tam nie obchodzisz. Nabierasz przekonania, że od Ciebie tylko i wyłącznie zależy to, co i jak będziesz robić, i jaki efekt chcesz osiągnąć.

Ukradłam z thechangebloga kilka złotych myśli, z początku myśląc: "cała ja!"

• I have no idea what I want to do and I clearly made the wrong choice before so what makes me think I’ll get it right this time?
• It’s too late to go for what I really want now.
• I guess I just have to live with my mistakes.
• If only I could have a do over.

Ale to cała kiedyś-ja.

Kim jestem dziś? Odważnym kombinatorem. Artystką. Świadomą optymistką. Konsekwentną. I upartą.

Wcale nie muszę żyć życiem, którym żyć nie chcę. Nie chcę też cofać czasu, bo czy postąpiłabym inaczej? Dokonałam kolejnego wyboru. Nie zastanawiam się, czy tym razem jest to dobry wybór. Jest on właściwy. I wcale nie jest za późno. I dopnę swego. Bo CHCĘ.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Do poczytania:
http://www.thechangeblog.com/design-your-ideal-career/
http://www.thechangeblog.com/barrie-davenport-interview/
http://www.thechangeblog.com/when-your-life-speaks/

Tupot małych nóżek

Źródło: http://sp27dabrowa.edu.pl/uniszkola/?p=1068

Już mi trochę przeszło. 

Zawsze mi przechodzi, kiedy na nich patrzę: dwa słodkie Aniołki z chochlikami w oczach. Babcia się kiedyś śmiała, że starszy jest taki śliczny.. jak młody Delon... że to 'cudo prirody' - jak zwykła mówić do swoich 'podróżok'. A młodszy jest ładniutki jak dziewczynka. Zresztą, jeśli by obu ubrać w sukienki, mogliby udawać Królewnę Śnieżkę i Złotowłosą. Kiedy tak patrzę, jak jeden gra w te wściekłe ptaki na mojej komórce, a drugi wcina "suchą bułę", to już nic się nie liczy, wszystko jest jakby.. ułożone tak, jak ma być. Jak byśmy byli w szklanej kuli pancernej, gdzie nikt nie jest w stanie zaburzyć idealnego społecznego ładu. Czasem sobie myślę: przecież jestem dla nich całym światem; "mama jest fajna" - powtarzają - "mamo, usypnij mnie", "mamusiu, chciałbym się przytulić", "przepraszam, mamo, kocham Cię" - i wtedy zapominam o największych grzeszkach, jakie zdarzyło im się popełnić. I tak sobie dalej myślę: dlaczego ja właściwie się złoszczę? skąd ten brak cierpliwości? Tłumaczę sobie: przecież jestem tylko człowiekiem, każdemu zdarza się wybuchnąć, nawet bohater czasem upada....

Ale to nie tak. Zupełnie nie tak. Mnie od wewnątrz zżera taki wielki pasożyt. Nauka nazywa go Stresem, dla mnie to robal żywiący się moją psychiką, pożerający kawałek po kawałeczku moją osobowość. Pasożyt ten jest śmiertelnie zaraźliwy. Na świecie wybuchła epidemia Stresu, który opanowuje coraz to większe obszary kuli ziemskiej. Stres przenosi się drogą kropelkowo-nerwową, nieleczony prowadzić może do nieodwracalnych skutków fizyczno-mentalnych.

I tak sobie ten Stres rośnie we mnie, i w końcu zaczynamy żyć w symbiozie. Ja i On. Siedzi w moim brzuchu, bawi się jelitami jak skakanką. Trzęsie moimi rękami i strunami głosowymi. Czasem szpera w mózgu i mowę odbiera. Już nawet nie czuję, jak przez Niego chronicznie zaciskam szczęki. O, nawet teraz! Kiedy oddaję się kolejnej pranajamie próbując osiągnąć stan całkowitego relaksu, to On staje jakby z boku i patrzy na mnie, obraża się, że próbuję zaburzyć Naszą symbiozę. Strzela focha, bo próbuję się Go pozbyć. Bo przecież jest nam tak dobrze! Tak już się do siebie przyzwyczailiśmy, że świata poza mną nie widzi!

Pranajama nie pomaga. Kiedy już złożę matę, czuję, jak symbioza się odradza i znów stanowimy Jedno. Ja i On.

Wracam więc do Mojej kuli, do której On nawet wstępu nie ma. Gdzie taka symbioza nie ma racji bytu.

Wystarczy tupot małych nóżek w sobotni poranek, ponad którymi rozbrzmiewa głos herubinka: "Mama, wstawaj, jesteśmy głodni!"

Od poczatku

No dobra, może zaczęłam trochę brutalnie, ale to dlatego, że przeżywam właśnie bunt przeciwko tym wszechobecnym schematom i przekonaniom, że "Bóg tak chciał", i że "to nam jest pisane". Ale czy Bóg chciałby, żebyśmy robili wszystko wbrew swojej naturze? czy jeszcze w raju nie dał na wolnego wyboru? (no, może trochę za daleko odbiegam myślami - trochę mnie poniosło :) ) Mamy wybór, i to, kim dziś jesteśmy, to skutki NASZYCH wyborów w przeszłości. To, kim będziemy w przyszłości, też będzie skutkiem NASZYCH wyborów.
Właśnie wybijam się z szeregu smutoludzi i nagle chciałabym, żeby wszyscy poszli w moje ślady. Nagle zapragnęłam powiedzieć całemu światu, że wcale tak nie musi być. Nagle zapragnęłam pisać o tym, oświecać. Chciałabym, żeby nagle wszyscy zaczęli czytać te strasznie ważne rzeczy, o których piszę i nawracać się.
Warto próbować.

Smutoludzi ciąg dalszy

Drugi typ to.. oni się fachowo nazywają tumiwisistami. Część z nich olewa tylko niektóre sfery życia prywatnego, czy zawodowego, dla niektórych totalne zobojętnienie jest sposobem na życie. 

Podkategorii tumiwisistów jest wiele. Jedni, typowi, najczęściej spotykani, charakteryzują się tym, że mimo totalnego już zblazowania wykonywaną pracą i w kółko powtarzającymi się zadaniami, które nic nie wnoszą do rozwoju zawodowego czy osobistego (który im systematycznie obiecywano), służalczo i sumiennie robią to, co do nich należy. Tacy w korporacji są najlepsi, bo są bezproblemowo użyteczni: niczego nie oczekują, akceptują rzeczywistość taką, jaka jest, nie domagają się zmian na lepsze, spełniając przy tym wszelkie zachcianki pracodawcy oraz każdego dnia wnosząc swą wartość dodaną żadnego "dodania" nie chcąc w zamian. Wisi im wszystko i wszyscy, dopóki kasa wpływa na konto, a nikt nie trąbi o kolejnej restrukturyzacji.

O ile ta podkategoria nawet nie myśli o sprzeciwie wobec tej okrutnej zawodowej rzeczywistości - no, może teraz to przesadziłam: myśli  ale bez rozwijania koncepcji wprowadzenia zmian w życie - są też tacy wyznawcy tumiwisizmu, którzy knując nieustannie plany zawładnięcia światem i ogłoszenia strajku generalnego- nie mają odwagi podnieść buntu, zobojętniając się na wszystko, co ich otacza. Unikają pracy, bliższych kontaktów ze współofiarami tego okrutnego losu, jakim jest Praca, odliczają sekundy do kolejnej kawy czy papierosa. Takich mi najbardziej żal: nie mają odwagi stać się kowalami własnego losu, mimo, że najchętniej stanęliby na piedestale głosząc mądre ideologie o tym, jak to w życiu można robić wszystko, wystarczy chcieć!

No właśnie, wystarczy chcieć, stać się kowalem własnego losu, od nas zależy, w jaki sposób przeżyjemy swoje życie! To wydaje się takie banalne, ale ilu z nas ma odwagę faktycznie stanąć na wysokości zadania? Pamiętam, jak mama mi mówiła - może trochę mało przekonująco, ale jednak mówiła - nie ucz się wszystkiego na raz, nie musisz wiedzieć wszystkiego  skup się na tym, co Cię interesuje. Ja się jednak tego wszystkiego uczyłam, taka właśnie byłam głupia! Po co? dla czerwonego paska? dla podniesienia samooceny? a może, żeby kiedyś błysnąć na spotkaniu z CFO w największej korporacji na świecie? 

Myślę, że największym problemem takich smutoludzi - do których ja nota bene jeszcze niedawno też należałam - jest to, że nie mają jasno określonego celu. W naszym świecie są pewne schematy, wzorce postępowań, stereotypy, wpajane nam od dzieciństwa: siedź prosto, nie gadaj przy jedzeniu, ucz się pilnie,  odrabiaj systematycznie lekcje, miej piękne oceny, idź na dobre studia, zdobądź świetną pracę, miej dostanie życie. Taki cel nam wpajali rodzice, taki cel wpajamy i swoim dzieciom. Tylko czy to dostatnie życie musi być celem? Ostatnio przeczytałam artykuł, w którym słusznie było napisane: po trzydziestce większość z nas żyje dla innych, niewielu ma odwagę, żeby żyć też dla siebie...

Ja trochę takiej odwagi zdobyłam. Dzięki Tobie, i Tobie, i jeszcze Tobie. Jednego smutoludzia mniej na świecie :) Pomyślałam: Ty, i Ty, i jeszcze Ty - wy wszyscy macie rację! JA mogę robić w życiu to, co mi przyniesie satysfakcję, że robię to, do czego zostałam "powołana". Mam teraz jakiś cel, swój własny cel, tylko dla siebie. Dla innych też jestem - pół mnie powinno im wystarczyć. Ustawiam kolejny kurs do portu zwanego Spełnieniem. Mój statek już odpływa, a Twój?

Smutoludzie

Za każdym razem, kiedy wracam z jakiegoś spotkania, albo lunchu, albo „branczu” (jak to się teraz fachowo po polsku nazywa), ogarnia mnie przerażenie.. nie, to złe słowo.. raczej smutek i przygnębienie. I współczucie. 

Szczególnie kiedy patrzę na te dziewczyny, kobiety zanurzone w tabelkach już od przeszło 10 lat... Bo czy to nie przygnębiające i smutne, że ludzie przez całe życie robią to, czego nie lubią, nienawidzą, albo co im już wychodzi bokiem? Wiem, że niektórzy nie mają wyjścia, fizycznie, materialnie, ale Ci, co je jednak mają? Weź się w garść, podejmij męska samozwańczą decyzję i.. rób to, na co naprawdę zasługujesz, co przyniesie Ci satysfakcję i spełnienie.  Ja nie chcę obudzić się po czterdziestce i zdać sobie sprawę z tego, że.. właśnie, jest taka piosenka, o biznesmenie, który jedzie na wakacje w ciepłe kraje, i napaja się słońcem, niby odpoczywając od całego tego złego świata (wątpię, ze wyłączył swego iPhone’a i nie sprawdził outlook’a przed położeniem placka na plaży). No więc ten biznesmen, tak sobie wegetując, spotkał rybaka, który łowił rybki do południa stwierdzając, że już wystarczy. Biznesmen-kapitalista dzielnie obserwując go dzień po dniu w końcu nie wytrzymał i pyta: czemu pan łowi te ryby do południa, przejada, co sprzeda, a na drugi dzień robi to samo? Czy nie lepiej byłoby łowić cały dzień, trochę odłożyć, na nową łódź może, potem założyć firmę, kogoś zatrudnić do pomocy.. dzięki temu sprzedawać więcej i więcej zarabiać...? Rybak na to: a po co? Na co kapitalista: żeby... móc potem odpoczywać w ciepłych krajach! Rybak: „tak? A co ja teraz robię?”

Ja nie chcę się obudzić po czterdziestce i zdać sobie sprawę z tego, że moje życie było takie puste i pozbawione sensu. Przez 11 i pół miesiąca dziobać, żeby wreszcie po tych wszystkich całorocznych nie mających konstruktywnych podstaw stresach móc sobie pozwolić na wypoczynek. Oczywiście, są ludzie, którzy świata poza korporacją nie widzą, których out-of-office wyraźnie podkreśla: "W dniach bla-bla-bla przebywam na urlopie z dostępem do poczty" - o nich za chwilę. Ale co tu widzieć? Jaki jest sens takiej pracy, od której nawet w domu odpocząć nie możesz? Tabelki? Cyferki? A może pitche? Majgad! Ja sensu głębokiego w tym nie widzę.

Żyjemy w świecie, w którym pieniądz zrównał się z czasem i zyskał władzę nad całym tym światkiem konsumpcyjnym. Już nawet zdrowie przestało mieć znaczenie, ludzie chodzą w półśnie nie wiedząc już, dlaczego właściwie robią to, co robią. Myślę, że zatracili sens, życia, akceptując, że tak już musi być i basta! Są 2 typy tych smutoludzi. Pierwsi - przeginający karierowicze z klapkami na oczach, dupowłazy, hipokryci, którym wydaje się, że jak będą udawać, że grają fair, to szybko awansują i znajdą się na samej górze. Ślęczą nad tym kompem po nocach, jak tylko odwalą swoje i położą dzieci spać. Żona już dawno śpi, wykończona po całym dniu z ich ukochanym maleństwem, którego niby nie mógł się doczekać, którego niby kocha nad życie, którego widzi głównie słodko pochrapującego przy piersi mamy. Ale one „karierowice” też nie są lepsze: mają średnio po trzydzieści parę lat, o dzieciach to już mowy nie ma. Jak mówisz, że chcesz wolne, bo dziecko idzie do pierwszej klasy, to kręcenia nosem końca nie widać! Ale pozwala, bo przecież jest super-szefem! Przecież jej celem życiowym jest być super-elastycznym-łatwo-się-do-zmian-dostosowującym-otwartym-i-tolerancyjnym-menedżerem. Przecież oni wszyscy na górze tak mają, to czemu ona ma do tego nie dążyć?

To smutne. Ludzie siwieją w wieku trzydziestu lat (ba! nawet i wcześniej) żartując, że to pamiątki z czasów ich rozkwitu w branży. Siedzą po nocach, zawalają weekendy, nie korzystając zupełnie z życia. Czy oni mają jakichś znajomych poza Pracą? Praca to ich przyjaciel, mantra, budda, cel życiowy. Siedzą po nocach, bo zadania są na wczoraj, a nie potrafią powiedzieć nie. A przecież prawdziwy menedżer musi być asertywny! – pamiętam to jeszcze z „Podstaw przedsiębiorczości” – hipokryci. I tak pracują rok, dwa, pięć, dziesięć.... a totalnie wypalonych zabiera do szpitala karetka. A najlepsze jest w tym wszystkim to, że nikogo to nie obchodzi. Bo to pionki na strukturalnej planszy - rzadko któremu uda się odskoczyć jak konik, mimo, że służą wiernie jak laufer. I nie ważne czy pracujesz pół roku, czy 20 lat, czy 8 godzin, czy 15 dziennie. Jeśli pionek stanie w nieodpowiednim polu, zostaje zbity przez króla lub królową, przez tych po-trupach-się-wspinających-super-liderów. Współczuję.

O drugich może jutro. Teraz pora spać.